![foto_kasia_chmura_full-0325](https://edytakozak.pl/wp-content/uploads/elementor/thumbs/foto_kasia_chmura_full-0325-scaled-p2kizx7qlg9i5zm36jqrjljzaz85zt7yflu20k93nc.jpg)
![foto_kasia_chmura_full-8171](https://edytakozak.pl/wp-content/uploads/elementor/thumbs/foto_kasia_chmura_full-8171-scaled-p2kj0c95msu3br08qq8snhrct561eyvnto9tozmsvs.jpg)
![foto_kasia_chmura_full-0310](https://edytakozak.pl/wp-content/uploads/elementor/thumbs/foto_kasia_chmura_full-0310-scaled-p2kizj45qxq7bu6kgvnd0742e75nscnzdo1rteu08o.jpg)
![foto_kasia_chmura_full-0293](https://edytakozak.pl/wp-content/uploads/elementor/thumbs/foto_kasia_chmura_full-0293-scaled-p2kiz50kwf6whor1r7jygso5hf35kw40bq9hm9ewu0.jpg)
![foto_kasia_chmura_full-8294](https://edytakozak.pl/wp-content/uploads/elementor/thumbs/foto_kasia_chmura_full-8294-scaled-p2kj3g3y8337pchrlklee7j7hzupuy7px1wlsx0ybc.jpg)
![foto_kasia_chmura_full-8322](https://edytakozak.pl/wp-content/uploads/elementor/thumbs/foto_kasia_chmura_full-8322-scaled-p2kj4dy524djbb4m3z7yvyzsvv7xk1y21pe32vms3c.jpg)
MOJE
WŁASNE
INTERVIEW
@FANNYPANDA
Credits
koncepcja, wykonanie
EDYTA KOZAK
wideo, dżwięk
WOJTEK KANIEWSKI
światło
TOMASZ OPĘCHOWSKI
produckcja
KOMUNA// WARSZAWA
premiera
WARSZAWA 2013
Opis
Solo „Moje własne interview…” E. Kozak powstało z inspiracji Jérôme Belem, francuskim choreografem i filozofem tańca, który od lat traktuje teatr jako fenomen społeczny. Artystkę podobnie jak Bela nie interesuje perfekcyjne odtwarzanie układów tanecznych, a raczej badanie ciała jako pola walki; traktowanie go jak płaszczyzny, na której odbywa się bezustanne tarcie między siłami społecznymi, politycznymi i estetycznymi. Podmiotem pracy Kozak którą prezentuje w formie lecture performance, jest aktor odarty z roli, człowiek z jego przekonaniami i osobistą biografią.
Spektakl „Moje własne interview®Fanny Panda” jest działaniem społecznym, performatywną grą z widzami i ich oczekiwaniami. Jego przesłanie jest jasne, choć artystka zostawia widza raczej z pytaniami niż prostą wizją. Czy w dzisiejszych realiach ważniejsze są wartości artystyczne, czy pieniądze na wyprodukowanie spektaklu? Dlaczego artyści spędzają więcej czasu na wypełnianiu wniosków o przyznanie grantów niż na myśleniu o swoich projektach i realizowaniu rzeczywistych pasji? Czy wszyscy artyści zależni od publicznego finansowania nie tańczą sztucznego tańca przed członkami komisji? I czy od członków owych komisji nie zależy być albo nie być (i to nie tylko artysty, ale człowieka, który musi z czegoś żyć)? Jedno jest pewne: artyści walczą o przetrwanie. Sztuka, która coraz częściej wychodzi poza swoje klasyczne ramy – łamie zasady decorum, granice gatunków i tematyczne tabu – również walczy: z rynkiem, systemem i prawami kapitalistycznej gospodarki, a także sztywnością gustów i nietolerancją odbiorców.