Przez dziesięć lat (1995-2005) Edyta Kozak pełniła funkcje prezesa Stowarzyszenia Tancerzy Niezależnych, w którym była autorką projektów, odpowiadała za ich kształt artystyczny, organizację i promocję. Stowarzyszenie typu non-profit skupiało tancerzy, choreografów i innych zainteresowanych rozwojem sztuki tańca, realizując spektakle, programy, produkcje, oraz autorskie projekty związane z promocją i edukacją tańca współczesnego w Polsce – zarówno na szczeblu lokalnym i krajowym, jak i międzynarodowym.

Na początku lat 90. założyła grupę NEI, jeden z pierwszych niezależnych zespółów teatru tańca w Polsce i pierwszy w Warszawie. Była jego tancerką i choreografką, współpracując z wieloma artystami z Polski, Francji i USA. Swoje spektakle teatr prezentował w Warszawie w takich miejscach, jak Teatr Wielki, Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski, Kino-Teatr Tęcza, oraz na festiwalach w Austrii, Czechach Słowacji, USA i na Ukrainie. Zespół był laureatem nagród i wyróżnień, m.in. na Międzynarodowych Pzezentacjach Współczesnych Form Tanecznych w Kaliszu (obecnie: Strefa Kontaktu).Wraz z Nei artystka tworzyła poetyckie historie o alienacji współczesnego człowieka, poszukującego własnej drogi i zagubionego w realcjach międzyludzkich. Należą tu między innymi spektakle: Gonitwa ciał (1993), Poza…(1995), For 4 (1996), Without movement (1999). Swoje przedstawienia realizowała także w przestrzeniach pozateatralnych, konfrontując się z przpadkową widownią ulicy i klubu (m.in. Extra dry – festiwal „Sztuka Ulicy” 2000, Kiss me – Festiwal „Taniec XXI wieku” w Kijowie). Pod koniec lat 90. odeszła od twórczości choreograficznej, poświęcając się tworzeniu autorskiego programu Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego Ciało/Umysł oraz projektów stymulujących rozwój tańca w Polsce, czym zajmuje się do dziś.