Głęboko przemyślałam, co to znaczy dla mnie zrobić nowy spektakl w tym czasie, teraz, na dwudziestą edycję Festiwalu Ciało/Umysł. Nie chodzi mi o skupienie na swojej twórczości artystycznej. Postanowiłam przypomnieć swoją choreografię sprzed lat ( z jego pierwszej edycji) i otworzyć swoje archiwum pamięci jako źródło historyczne, które chciałabym poddać analizie, przetworzeniu, poszerzeniu z nowym pokoleniem tancerzy. Jest to dla mnie jedyne podejście do myślenia o choreografii jako praktyce upowszechniania wiedzy. Wiedzy, której można jedynie doświadczyć, zagłębiając się.   Edyta Kozak

 Używając figury nieskończoności, koła, ruchu wirowania, powtórzenia, archiwalnych materiałów wideo oraz odwołując się do osobistych historii wykonawców, ósemka tancerzy w wieku 26-61 lat bada temat spotkania dwóch pokoleń jako performatywny i polityczny gest. Choreografka Edyta Kozak wraz z tancerzami zanurza się w świat radości i trudności płynących z bycia razem, nawiązując do pracy choreograficznej z 1995 roku Na 4. Stworzyła ją dla pierwszego w Warszawie niezależnego zespołu tańca współczesnego. Po dwudziestu pięciu latach od premiery Kozak odnajduje tancerzy TTNEI, którzy dawno zrezygnowali z artystycznej kariery i zaprasza ich na scenę, aby przyjrzeć się dawnej choreografii i dokończyć spektakl wraz z tancerzami, którzy mają dziś tyle lat, co członkowie TT NEI, kiedy tworzyli Na 4. Przygląda się, jak ciała mogą funkcjonować jako archiwa, które przechowują, zapamiętują, aktualizują, ale także zapominają i pozbywają się wzorców ruchowych oraz powiązanych wspomnień i wyobrażeń. Artystka bada na nowo temat spotkania, głębszy wymiar bycia razem. Zastanawia się jakim procesom dziś podlega grupa i jak szuka wspólnego języka. Jak choreografia sprzed ćwierci wieku odnajduje swoje miejsce w ciałach, które miały kilka lat, kiedy była tworzona? W dobie przeintelektualizowanej kultury nastawionej na młodych twórców Kozak przypomina także o uczuciach, emocji, szacunku do wysiłku i zmęczeniu „starego” ciała, zadając fundamentalne pytanie o przemijanie, o to co pozostawia po sobie artysta-człowiek, z czego może czerpać nowe pokolenie.

W spektaklu wykorzystany jest archiwalny zapis Na czterech z Kino Teatru Tęcza z 1995r. roku