W ustach młodego człowieka słowo „folklor” ma dziś przede wszystkim pejoratywny wydźwięk. To synonim obciachu. Autorzy spektaklu – zdając sobie sprawę z kulturotwórczej roli sztuki ludowej, która w ustnej tradycji przechowuje zbiór podstawowych zasad moralnych – poszukują sposobu ich przeniesienia na grunt sztuki współczesnej. Zderzając osobiste doświadczenia tancerzy oraz doświadczenia z obszaru dziedzin sztuki, którymi się zajmują, choreografka i reżyser przenoszą problem folkloru na grunt psychologiczny i tam poszukują treści i formy dla ludowego tańca współczesnego.